به گزارش قدس آنلاین و به نقل از آستان نیوز، آیت الله عبدالله جوادی آملی در ویژه برنامه‌های فرهنگی حرم مطهر رضوی که با حضور زئران در صحن جامع رضوی برگزار شد، با اشاره به اینکه وجود مقدس اهل بیت(ع) بنابر حدیث نبوی عِدل قرآن و قرآن عِدل ایشان است، اظهار داشت: در سینه‌ای که قرآن نازل شود نفس تسبیح می‌شود لذا هر نفس کشیدن هر آینه معادل گفتن سبحان الله است.
استاد حوزه علمیه قم ادامه داد: براساس روایات اهل بیت(ع) اگر کسی بخواهد به جهاد درون بپردازد بهترین سلاحش گریه و آه است، شب یا روزی که انسان یاد ذوات مقدس اهل بیت(ع) می‌افتد قیام، قعود و نومش عبادت به‌شمار می‌رود لذا همان طور که نَفَس مُحِب قرآن تسبیح است نَفَس شیعه‌ای که عاشق اهل بیت(ع) است نیز تسبیح به شمار می‌رود.
وی افزود: نَفَس زائر و مجاوری که در شب شهادت حضرت رضا(ع) در حرم ایشان است همان نَفَس عبادت است، لذا در این ایام با عبادت خالق هستی و زیارت ذوات مقدس اهل بیت(ع) می‌توانیم نفس‌های خود را الهی کنیم.
آیت الله جوادی آملی گفت: شب جمعه شب مسلح شدن است، اهل بیت(ع) با بیان حدیث «سِلاَحُهُ الْبُکَاءُ» به ما گفته‌اند که سلاح جنگ با بیرون آهن است و سلاح جنگ درونی «آه» است، لذا اگر کسی بخواهد به جهاد درون بپردازد بهترین سلاحش گریه و آه است.
این مرجع عالیقدر تشیع عنوان کرد: وجود مبارک امیر بیان حضرت علی(ع) درباره آهِ درون در نهج البلاغه به بیان بطن قرآن کریم فرموده است «کسانی که بندگی خداوند پذیرفته‌اند سه گونه‌اند عده‌ای از ترس جهنم خدا را عبادت می‌کنند لذا گریه آنها خائفانه است، عده‌ای برای شوق بهشت گریه و عده‌ای نیز برای اینکه مُحب خدای متعال هستند گریه می‌کنند، اینان دوست خداوند بوده و چون به خدا هنوز نرسیده‌اند گریه می‌کنند.»
آیت الله جوادی آملی ادامه داد: حضرت علی(ع) وقتی رسول الله(ص) به رحمت خداوند رفتند در حالی که ایشان را غسل می‌دادند به حضرتش فرمود «علی را فراموش نکن» این بیان حضرت برای ترس از جهنم و شوق به بهشت نبود بلکه به خاطر دوستی با خدا بود.
وی اظهار کرد: طبق بیان روایات یکی از علل ابوالقاسم نامیدن حضرت رسول الله(ص) این است که حضرت علی(ع) شاگرد پیامبر(ص) بود و چون استاد، پدر شاگرد است و حضرت علی(ع) نیز قسیم النار و الجنه است لذا کنیه پیامبر(ص) ابوالقاسم شد.
خطیب حرم مطهر رضوی تصریح کرد: آهِ علوی، رضوی، نقوی و تقوی برای رسیدن به بهشت و دوری از جهنم نیست بلکه برای لقاء الله است.
وی افزود: گاهی آه است و گاهی خنده، دین همیشه ما را با گریه تربیت نمی‌کند بلکه این آهِ و گریه اول راه است و پس از آن راه «ناز» جلوی انسان قرار دارد، امام زمان(عج) در دعای نورانی افتتاح به ما یاد داده که برای خدا «ناز» کنیم بدین معنا که انسان می‌تواند از مُحِب بودن به محبوب بودن برسد.
استاد حوزه علمیه قم تاکید کرد: ما در عبادات هم منادات داریم و هم مناجات، مناجات به معنای نجوای نزدیک با فرد است، لذا در دعاهای شعبانیه ابتدا انسان منادات می‌کند و سپس به مقام مناجات می‌رسد به عنوان مثال اول «یارب» می‌گوید و اواسط دعا فقط «رب رب رب» می‌گوید و پس از آن به مقام ناز می‌رسد.
آیت الله جوادی آملی افزود: انسان در مقام ناز به خدا می‌گوید من اگر بد هستم تو چرا مرا مواخذه کردی، تو که بزرگتر از منی و کریم محض هستی و بخشش هم از بزرگتر است لذا مرا ببخش، البته این مقام احتیاج به درک بالایی دارد.
انتهای پیام/
نظر شما